Jak zamontować poliwęglan komorowy?

Przeczytaj zanim zaczniesz montaż

1. Dachy z płyt komorowych należy zawsze projektować z pochyleniem co najmniej 5° (ok. 90 mm/m), aby zapewnić swobodny spływ wody deszczowej i śniegu.
2. Płyty poliwęglanu komorowego pozostają stabilne podczas długotrwałej pracy z zakresie od temperatur - 40°C do + 120°C.
3. Zabronione jest chodzenie bezpośrednio po płytach. W przypadkach koniecznych (np. podczas montażu) należy stosować deski („łaty”) oparte na co najmniej kilku żeberkach płyty.
4. Mocowanie płyt komorowych powinno być ostatnią operacją procesu montażu. Konstrukcja nośna winna być wtedy w pełni przygotowana, wszelkie elementy składowe danego systemu na swoich właściwych miejscach; środki zabezpieczające konstrukcję nośną, tzn. impregnaty do drewna lub powłoki ochronne, o ile zostały zastosowane – całkowicie utwardzone.
5. Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania. Przy dobieraniu rozstawu podpór należy korzystać ze szczegółowych wykresów.

6. Nie montować płyt uszkodzonych w transporcie lub w czasie obróbki.
7. Nasze poliwęglanowe płyty komorowe posiadają warstwę chroniącą przed UV po jednej stronie lub z dwóch, zaznaczone nadrukiem na foli ochronnej przez producenta (na których widnieją m.in. uwagi na temat składowania, obróbki, montażu itp.). Płyty należy montować stroną z nadrukiem ku górze (na zewnątrz). Folia maskująca po stronie nieoznaczonej przez producenta nie posiada filtra UV.
8. Przed montażem należy oderwać folię maskującą (z obu powierzchni płyty) na odległość około 50 mm od brzegów formatki. Pełnego usunięcia folii maskujących dokonać niezwłocznie po zakończeniu montażu.
9. Płyty należy instalować tak, aby żeberka (kanały) przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu (płaszczyzna żeberek - pionowa), co zapewni lepsze odparowanie kanałów itp. (poniżej przedstawione fot. złego ukierunkowania kanałów)
10. Kanaliki muszą być zabezpieczone przed wnikaniem kurzu i insektów oraz przed nadmiarem wilgoci z obu stron taśmami zabezpieczającymi. Właściwe uszczelnienie górnego i dolnego brzegu formatki pokazano na rys. 1. Nie zastosowanie zabezpieczeń spowoduje zabrudzenie kanalików jak utratę gwarancji. 

11. Górny brzeg powinien być szczelnie zamknięty. W tym celu stosuje się samoprzylepną nieprzepuszczalną (pełną) taśmę HDPE lub aluminiową o szerokości dopasowanej do grubości płyty.
12. Dolny brzeg płyty zabezpiecza się samoprzylepną taśmą HDPE paroprzepuszczalną (filtrująca) o odpowiedniej szerokości. Nie przepuszcza ona kurzu i insektów, pozwala natomiast powietrzu wnikać i uchodzić z kanalików, dzięki czemu następuje wyrównanie prężności pary wodnej w powietrzu zgromadzonym w kanalikach i powietrzu zewnętrznym. Brak bowiem wietrzenia komór może spowodować ich zaparowanie. Proces ten nie pogarsza właściwości izolacyjnych płyty. Ważne jest jednak aby powietrze mogło spokojnie penetrować komory w celu ich wietrzenia. Brak bowiem wietrzenia komór może spowodować ich zaparowanie.
13. Brzegi płyt umiejscowionych na szczególnych połaciach dachu, takich jak okapy, kalenice i wezgłowia, oprócz zabezpieczenia odpowiednimi taśmami wymagają także zastosowania profilu aluminiowego „F” lub poliwęglanowego „U” i uszczelnienia silikonem(rys.).
14. Należy upewnić się, że uszczelki, środki uszczelniające i inne materiały pomocnicze użyte przy instalacji nie oddziałują szkodliwie na płyty poliwęglanowe.
15. Należy zapewnić właściwą głębokość osadzenia płyty w profilu łączącym (min. 20 mm). Należy pamiętać, żeby co najmniej jedno żeberko było osadzone i zaciśnięte w profilu systemu nośnego(rys.).

16. Płyty powinny być oddzielone od konstrukcji uszczelką S228, SD-12,SD-13 czy uszczelkami piankowymi z powodu dużej rozciągliwości termicznej. Uwaga niestosowanie podanych uszczelnień spowoduje głośne odgłosy (trzaski)  podczas zmiany temperatury
17. Z uwagi na rozszerzalność cieplną płyt poliwęglanowych, która jest zazwyczaj większa niż w przypadku pozostałych materiałów występujących w konstrukcji, płyt nie można osadzać zbyt ściśle. Instalacja bez wystarczającego luzu zaowocuje naprężeniami, wybrzuszeniami.  W praktyce wymagany luz dylatacyjny można ocenić na 3,5 mm na każdy metr długości lub szerokości formatki. Podobnie, aby zapewnić płycie swobodę ruchów dylatacyjnych związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, w przypadku arkusza o długości 2000 mm wiercone otwory powinny mieć średnicę co najmniej 6 mm większą od średnicy trzpienia śruby mocującej, a otwory na podkładki grzybkowe – średnicę minimum 18 mm. Każde kolejne 1000 mm długości arkusza wymaga zwiększenia średnicy otworu o dalsze 2,5 mm.
18. Nie wolno mocować i zaciskać płyt zbyt silnie, gdyż odbierze im to swobodę dylatacji wywierając niekorzystny wpływ na konstrukcję.
19. Na płatwiach okapowych oraz w miejscach występowania dużych obciążeń wiatrowych konieczne są dodatkowe mocowania. Do tego celu służą podkładki grzybkowe z poliamidu. Również w tym przypadku nie wolno dokręcać śrub zbyt mocno. Podkładki grzybkowe mocuje się w odległości od siebie co około 50 cm.
20. Maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 50 - 60 mm. Zapewni to prawidłowy spływ wody deszczowej do rynny oraz unikniecie złamanie płyty 

Wiercenie

• Otwory w płytach komorowych z poliwęglanu można wiercić za pomocą typowych wierteł krętych do metalu lub wierteł widiowych.
• Podczas wiercenia płyta musi ściśle przylegać do podłoża.
• Nie wolno wiercić otworów bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki)

Cięcie

• Płyty komorowe z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną prowadzoną pod niewielkim kątem.
• Podczas cięcia płyta musi być podparta możliwie blisko ostrza i należycie unieruchomiona, by wyeliminować naprężenia i wibracje.
• Należy usuwać z płyty pył i wióry stosując np. odkurzacz lub sprężone powietrze.
• Otwarte krawędzie, powstałe po rozcięciu płyty, należy zabezpieczyć odpowiednią taśmą samoprzylepną, chroniącą przed wnikaniem do kanalików kurzu i insektów.

Składowanie

• Składować płyty należy na płaskiej powierzchni lub na drewnianych belkach (kantówkach), które posiadają powierzchnię nośną o szerokości minimum 100 mm, rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m. Nie kłaść na rozgrzanych podłożach!
• Stos płyt okryć starannie nieprzeźroczystym jasnym materiałem w celu zabezpieczenia przed wiatrem, deszczem i słońcem. Charakterystycznym zjawiskiem towarzyszącym składowaniu wszelkich płyt z tworzyw sztucznych w stosie, w tym również płyt PC, jest występowanie efektu kumulacji ciepła, jeżeli stos zostanie wystawiony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. W wyniku tego zjawiska temperatura wewnątrz stosu może osiągnąć znaczną wartość, przewyższającą temperaturę mięknienia folii maskującej. W rezultacie może dochodzić do sklejania się płyt ze sobą, a nawet trwałego wnikania folii maskującej w powierzchnię płyt. To ostatnie zjawisko może wystąpić również wtedy, gdy wykonawca, już po zamontowaniu płyt w konstrukcji nośnej, będzie zbyt długo zwlekał z całkowitym usunięciem folii maskujących.
• Najlepiej jest przechowywać płyty w pomieszczeniu izolowanym od zewnętrznych warunków atmosferycznych.

Poniżej przedstawiamy sposoby montażu poliwęglan komorowego wraz z akcesoriami 

Montaż zadaszenia na krokwiach 

1. Profil zamykający aluminiowy typu „F”
2. Profil łączący aluminiowy górny wraz z uszczelkami typu „Ł”
3. Śruby mocujące z gumową uszczelką

Rys. Przykładowe zadaszenie na podporach (krokwiach)

Montaż zadaszenia na krokwiach i łatach 

Rys. Przykładowe zadaszenie na podporach (krokwiach i łatach) 

Łączenie poliwęglanu komorowego na podporze metalowej lub drewnianej przy zastosowaniu profila górnego (dociskającego) i uszczelki dolnej 

1. Podpora drewniana (krokiew) szerokość min 60 mm
2. Podpora stalowa (ceownik) szerokość min 60 mm
3. Poliwęglan komorowy (strong)
4. Uszczelka dolna z klejem SD-12 lub wysoko profilowana S-228
5. Uszczelka uniwersalna typu „Ł”
6. Profil aluminiowy górny szer.60 mm
7. Wkręt mocujący

Rys. Łączenie PC komorowego na podporze drewnianej lub stalowej (detal) 

Łączenia poliwęglanu przy zastosowaniu profilu al. górnego i dolnego. 

1. Profil aluminiowy dolny szer. 60 mm
2. Wkręt mocujący (dobór zgodnie z tabelą powyżej)
3. Poliwęglan komorowy (strong)
4. Profil aluminiowy górny szer. 60 mm
5. Uszczelka uniwersalna typu „Ł”
6. E - głębokość osadzenia płyty min. 20 mm
7. L - długość wkrętu
8. G - grubość płyty poliwęglanowej
9. L1/L2 - tabela poniżej

Rys. Łączenie PC komorowego profilem dolnym i górnym 

Zabezpieczanie komór profilem zamykającym aluminiowy  typu „F” 

1. Profil zamykający aluminiowy lub poliwęglanowy
2. Dodatkowe zabezpieczenie Silikon
3. Poliwęglan komorowy (strong)
4. Taśma zabezpieczająca Pełna
5. Taśma zabezpieczająca filtrująca (paroprzepuszczalna)

Rys. Zamykanie płyt komorowych profilem typu „F” aluminiowym

Łączenie poliwęglanu komorowego profilem poliwęglanowym typu „H”

Rys. Łącznik poliwęglanowy typu „H” 

Podkładki grzybkowe

Podkładki grzybkowe służą do montażu poliwęglanu komorowego o najczęściej stosowanych grubościach 10 mm i 16 mm. Służą do przykręcana do konstrukcji tam, gdzie nie ma możliwości zastosowania profila górnego. Zaletą podkładek jest dużo większa powierzchnia trzymania niż zwykłej śruby np. blachowkręty itp.

Uszczelka piankowa

Grubość około 3 mm samoprzylepna, koloru szarego, służy do niwelowania hałasu podczas termo rozszerzania tworzyw sztucznych.

Piankę sprzedajemy na rolki  3 x 50 mm x 30 mb.